Kinderen, maar ook volwassenen, komen soms in gewelddadige situaties terecht waar ze fysiek niet uit kunnen weglopen. De situatie of de ander is gewoon te machtig of zelfs gewelddadig, waardoor ‘fight or flight’ geen optie kan zijn voor een kleiner of kwetsbaarder iemand.
Je verlangen en je fysiologische reflexvermogen om weg te lopen, kan je dan reflexmatig beantwoorden door te ‘verdwijnen’, te dissociëren of ‘onzichtbaar’ te worden. Dit gebeurt vooral op onbewust niveau als ‘levensreddende’ primaire reflex.

Later gaat je hoger brein associaties ontwikkelen bij deze primaire biologische responsen. Je gaat bijvoorbeeld jezelf verwijten dat het aan jou ligt wat er is gebeurd, dat je te zwak bent, dat je waardeloos bent. Je kan jezelf veroordelen om wat je niét gedaan hebt, ‘had ik maar’, je gaan schamen en jezelf identificeren met ‘een slecht mens’.

Heel dikwijls nodig ik mensen die zo met zichzelf omgaan uit om even op een andere stoel te gaan zitten. Bijvoorbeeld van een goede vriend, of een respectvol iemand. Als je namelijk door diens ogen naar jezelf kijkt zie je waarschijnlijk andere dingen. Dan zie je de werkelijke persoon die je bent, met het werkelijke gedrag. Je kijkt door de ogen van de volwassen vriend, dus ook door de ogen van de respecterende en liefdevolle volwassene die jij ook bent. Terwijl je voordien op je oorspronkelijke stoel sprak en keek vanuit dat gekwetste, weerloze, zich schamende kind, dat je intussen niet meer bent.