Ik beluisterde vandaag de speeches van Biden en Harris. Ik kreeg er tranen bij…
Nu pas werd ik me bewust van een pantser dat ik had opgebouwd bij alle cynisme en vergif van de voorbije jaren.

Ik deelde het met iemand voor wie ik veel respect heb voor wie hij is. Tot mijn verwondering kreeg ik een reactie die ik niet had verwacht. Vanuit mijn respect voor die persoon wil ik die reactie inhoudelijk niet weergeven. Het was een reactie die gericht was op de verdiensten van Trump en op de negatieve rol van de media.

Zijn reactie gaf me kansen om te oefenen in de uitnodiging van Biden en Harris: ‘Democratie is hard wèrken’. Voor mij betekent dat ook ‘Verbinding is hard werken’.

Dat is iets wat ik al tientallen jaren mis bij de media en de nieuws-journalistiek, behalve bij bvb. een Rudi Vranckx.  Ik heb namelijk geen baat bij hun meningen en oordelen, ik heb geen baat bij sensatiegerichte of polariserende informatie, noch bij emo-journalistiek. Maar wel bij een rapportering van feiten en van informatie. Informatie die ons helpt om ook door de ogen van een ander te kijken naar zijn context en wat hij waarneemt.

Door gerichtheid op meningen staan we niet stil bij die persoon zelf en gaan we in de polarisering en het eigen gelijk. Door de uitnodiging om werkelijk te luisteren kijken we naar de ander voorbij het oordeel of de mening. Dan worden zowel ik als de ander terug mens.

Mijn tranen voelden als het wegsmelten van verharding hier en daar. Een pantser dat onbewust was opgebouwd om niet meer te voelen wat ik voelde bij de beelden van cynisme en disrespect. Bij het zoveel en aanhoudend richten van de aandacht en energie niet alleen naar wat slecht gaat, maar ook naar wat nog allemaal slecht zou kunnen gaan. De voortdurende vragen van journalisten naar de ‘Wat als’, zowel in verband met de Covid-evolutie als in verband met de Amerikaanse politieke situatie, geven een onrust en maakt ons tot opgejaagd wild.

Het vraagt moed om hoopvol te zijn, ondanks het cynisme dat jou dan een naïeveling of een ‘Gutmensch’ noemt…
Laat ons hopen dat de nood aan verbindende taal en verbindend gedrag nu meer kansen kan krijgen. Niet alleen in de politiek maar ook in ons eigen gedrag, bij ieder van ons.
Moge Covid ons uitnodigen om tijd te nemen… Tijd om te oefenen in nieuw en verbindend gedrag. Tijd om, in plaats van reactie op reactie te plaatsen, iemands boodschap te laten binnenkomen en werkelijk verder te kijken en luisteren naar de diepere lagen daaronder. Tijd om stil te staan bij wat je werkelijk ervaart, stil te staan zowel bij wat jou en mij dieper beweegt als bij de context en achtergrond van de ander.
Moge deze tijd ons de tijd, de moed en de alertheid hiertoe brengen…
Want even beschermt dat pantser en het ‘eigen gelijk’ ons misschien, maar het vereenzaamt ook met alle gevolgen vandien…