Onlangs dacht ik terug aan een korte vorige relatie van lang geleden. Verschillende herinneringen kwamen langs. Zo kwam ik ook bij een bepaald moment waar ik iets deed en waar ik nu met wat schaamte naar keek.
Ineens, vraag me niet van waar dit kwam, vroeg ik me af hoe ik naar dat gedrag zou kijken als die relatie niet was geëindigd of als ik datzelfde zou hebben gedaan in mijn huidige relatie… De mist van schaamte verdween, de beladenheid viel weg. Mijn schaamte was hier dus vooral verbonden met het feit dat dat gedrag (en Ik met dat gedrag) in het luchtledige was terechtgekomen doordat die relatie was beëindigd.
Ik kon ook zien hoe ditzelfde gedrag soms een bron van vreugde is binnen een relatie waar ik verbinding ervaar.

Enkele dagen geleden was een collega/psychotherapeut bij mij in supervisie. Ze had het ook over schaamte rond iets wat ze had gezegd in het laatste gesprek met een cliënt. Die begeleiding was afgesloten.
Vanuit mijn recent persoonlijk inzicht stelde ik haar ook de vraag of ze zich zou schamen als die begeleiding nog verder zou lopen. Ook zij kwam tot dezelfde vaststelling dat zij haar gedrag bekeek en beoordeelde vanuit een ervaring van beëindiging.

Dit toont me nog sterker hoe schaamte te maken heeft met verbinding en met wat een mogelijke beëindiging van verbinding doet, om welk soort relatie het ook gaat.